Kate DiCamillo
Bijna als een klein
gedicht, zo begint Neem mijn hand van
Kate di Camillo:
Ze waren met z’n drieën, drie meisjes.
Ze stonden
naast elkaar.
Ze stonden
in de houding.
‘In de houding’? Ja, in de
houding! In de zomer van 1975 staan de
drie meisjes in de tuin van Ida Ney, wereldkampioen twirlen, klaar om te
beginnen aan hun eerste twirlles.
Ze kreeg les in twirlen, met een stok die een baton
heette. Die moest je opgooien en opvangen en steeds laten draaien.
Het is een heuse sport en
er zijn kampioenschappen van, maar Raymie, Louise en Billie willen leren
twirlen omdat ze mee gaan doen aan de Mini
Miss Midden-Florida Autobanden verkiezingen.
Ze hebben alle drie zo hun
eigen redenen om deze verkiezing te willen winnen, nou ja, Raymie en Louise dan, die willen graag winnen. Raymie hoopt dat haar
vader, die er met een tandartsassistente vandoor is, haar foto inde krant zal
zien als ze gewonnen heeft en dat hij dan zal besluiten om bij haar en haar
moeder terug te komen.
Louise en haar grootmoeder zijn zo arm dat ze haar kat Archie weg hebben moeten doen; zij kunnen de hoofdprijs van 1975 dollar heel goed gebruiken. En Billie…
Louise en haar grootmoeder zijn zo arm dat ze haar kat Archie weg hebben moeten doen; zij kunnen de hoofdprijs van 1975 dollar heel goed gebruiken. En Billie…
‘Ik haat Mini
Missverkiezingen’ zei Billie. ‘Ik haat al die strikjes en lintjes en batons. Ik
haat glitterdingen. Mijn moeder heeft me laten meedoen aan alle Mini
Missverkiezingen die er ooit zijn geweest en ik ben het zat. En daarom ga ik
deze saboteren.’
‘Maar je kunt
1975 dollar winnen’, zei Louise. ‘Dat is
een kapitaal. Dat is een vermogen! Weet je hoeveel tonijn je voor 1975 dollar
kunt kopen?’
‘Nee’, zei
Billie. ‘En dat zal me een zorg zijn.’
‘In tonijn zitten
heel veel eiwitten’, zei Louise. ‘In het armenhuis krijg je alleen maar
boterhammen met worst. Worst is niet goed voor mensen met sponzige longen.’
Van twirlen leren komt
niet veel die eerste les want Louise valt flauw en voor dat soort onzin heeft
Ida Ney geen geduld. Het zal nog wel vaker mis gaan met de lessen maar wat er
wel gebeurt is dat de drie meisjes elkaar vinden, spannende dingen samen
beleven en alles anders loopt dan gedacht en toch ook weer niet helemaal.
Kate DiCamillo is echt een
fantastische schrijfster, in 51 korte hoofdstukken leer je 3 heel bijzondere
meisjes kennen en bezorgt ze je regelmatig een brok in je keel door de grote problemen die die meisjes hebben en door de prachtige poëtische manier waarop ze daarover schrijft.
De Engelse titel van het
boek is Raymie Nightingale. Als
Louise bij Raymie logeert lezen ze elkaar voor uit het boek dat Raymie speciaal
van de bibliotheekjongen heeft gekregen om te lezen en dat een belangrijke rol
speelt in het verhaal: Een helder
stralend pad: het leven van Florence Nightingale
‘Florence
Nightingale helpt hen die op het slagveld van het leven zijn gevallen. Ze komt
bij hen met haar toverbol…’
‘Het is geen
toverbol, denk ik’, zei Raymie. ‘Het is
een lantaarn. Die gebruikten mensen voordat er elektriciteit was.’
‘ Dat weet ik
ook wel’, zei Louise. Ze liet het boek zakken en keek Raymie aan. Ze hief het
boek weer op. Ze zei: ‘Ze komt bij hen met haar toverbol en maakt hen beter. Ze
maken zich geen zorgen meer. En ze verlangen niet naar dingen die er niet meer
zijn.’
Raymie voelde
haar hart in haar lichaam bonzen.
‘Waar staat
dat?’ vroeg ze.
‘Dat staat in
het boek in mijn hoofd’, zei Louise. Ze tikte tegen haar hoofd. ‘En dat is soms
beter dan het boek zelf…’
Dat mag zo zijn, dat het
boek in je hoofd beter is dan het echte boek zelf, maar voor dit boek geldt dat
zeker niet!
Prachtig, hartverwarmend, grappig en troostrijk. Voor grote en kleine mensen!
Prachtig, hartverwarmend, grappig en troostrijk. Voor grote en kleine mensen!