Clare Furniss
Toen mijn vader vroeg of ik het boek al uit had, zei ik “oh je bedoeld dat zielige boek?” Want zielig was het zeker!
Als Pearl vijftien is krijgt haar moeder een kindje, maar dat is haar halfzusje want haar vader en moeder zijn gescheiden. Als het zover is en de bevalling begint dan sterft haar moeder. Het kindje dat geboren wordt leeft nog. Haar stiefvader gaat elke dag langs bij het kindje, Rose, dat in het ziekenhuis ligt. Pearl is woedend op het kindje en was er al na één keer klaar mee. Ze vond dat Rose op een rat leek, net zoals ze heel erg boos en ongelukkig was toen ze een klein katje kreeg omdat zij dacht dat kleine katjes zacht en pluizig zijn en ze er niet op had gerekend dat hij bij zijn geboorte lelijk en kaal zou zijn. Na de dood van Pearls moeder gaat alles ineens mis. Ze raakt haar beste vriendin bijna kwijt, op school gaat alles mis en het wordt Pearl allemaal teveel. Gelukkig staat haar moeder voor haar klaar om met haar te praten, ook al is ze dood. Pearl praat eigenlijk op allerlei momenten nog steeds met haar moeder. Dat klinkt misschien gek, maar het was zo beschreven dat ik het me goed kon voorstellen.
Op een gegeven moment wil Pearl haar echte vader een keer ontmoeten. Toen Pearl klein was zei haar moeder dat ze het mocht zeggen wanneer ze haar echte vader wou zien en dat ze dan op bezoek zouden gaan. Maar nu wil Pearl haar vader ontmoeten, en hoewel ze nog met haar dode moeder blijft praten krijgt ze niet te horen waar ze haar vader kan vinden. Pearl is toch vastbesloten bij haar vader op bezoek te gaan en zoekt het dan zelf uit!
Ik vond het een zielig boek, maar vanaf het begin van het boek heb je het gevoel dat het uiteindelijk allemaal toch wel goed zal komen. Dat geeft natuurlijk een fijn gevoel, het boek is geruststellend. Het is wel een meeslepend boek, maar niet zo erg dat ik het boek niet meer kon wegleggen. Ik kon me goed inleven in hoe Pearl beschreven wordt en kreeg een goed beeld van haar. Er zitten ook grappige momenten in het boek, het is zeker niet alleen maar zielig. Toen ik het boek uiteindelijk uit had, voelde ik me ook niet verdrietig, maar had ik eigenlijk wel een vredig gevoel.
Ik kan het boek wel aanraden voor kinderen die het niet erg vinden als een boek soms ook een beetje zielig is.
Gelezen door Mirre (11 jaar)
