Maggie Stiefvater
Ik ben Emma en heb zojuist een boek uitgelezen.
Het is het boek van Brandon Mull,
Spirit Animals, op de vucht
Het is een fantasieverhaal en eigenlijk houd ik daar helemaal niet van.
Tijdens een nectarceremonie krijgen kinderen een 'totemdier'; een dier dat altijd bij je blijft, je bijzondere krachten kan geven en dat altijd naar je luistert als hij je eenmaal heeft uitgekozen. Als de totemdieren niets doen zitten ze als een tatoeage op je lichaam (heel raar). Sommige kinderen hebben een koningsdier.
Er is ook een kind dat geen dier heeft en alleen het mooiste en grootste dier wil en dat krijgt door een heel vies flesje gal te drinken. Een slechte manier om het dier te krijgen en de krachten van het dier worden misbruikt, zelfs om de wereld kwaad te doen.
Vier kinderen moeten met hun dieren de wereld redden.
De schrijver gebruikt allemaal hele moeilijke namen, zowel van de kinderen, als van de dieren, als van de landen. Het is daardoor heel moeilijk en niet vlot te lezen en je struikelt de hele tijd over de moeilijke namen. De schrijver heeft erg zijn best gedaan om het boek heel spannend en sensationeel te maken, maar dat is door al die namen niet echt gelukt. Je kunt je ook niet echt inleven; 'een plaatje in je hoofd vormen', door al die moeilijke namen.
De schrijver heeft nog wel een boodschap willen geven. Sommige kinderen die hun dier eerst niet stoer of leuk genoeg vonden, ontdekten later de goede eigenschappen van hun dier. De kinderen die hun dier geweldig vonden, ontdekten juist het tegenovergestelde. Dingen zijn dus niet altijd zoals ze van de buitenkant lijken.
Om het verhaal beter te begrijpen moet je waarschijnlijk het eerste deel ook gelezen hebben.
Misschien vinden jongens het een leuker boek.
Gelezen door Emma (11 jaar)
