In het spoor van de eclips (2)

Bronagh Curran de auteur van

In het spoor van de eclips

Nathaniel Dobbs is al op veel scholen geweest, omdat hij op elke school wordt gepest. Als hij op zijn laatste school zonder broek op televisie komt, verhuist hij naar Manhattan. Om erbij te horen moet hij een test doen: een bal halen uit het huis van ‘pedo’ Quincy. Hij is 65 jaar en zelfs de volwassenen in de buurt praten over hem. Er staat geen auto voor de deur, dus gaat Nathaniel ervan uit dat hij niet thuis is, maar Quincy betrapt hem. Als Nathaniel later terugkomt om zijn excuses te maken, worden hij en Quincy goede vrienden. Quincy heeft ALS en zijn laatste wens is om de zonsverduistering in Kentucky te zien. De laatste totale zonsverduistering in de Verenigde Staten was 35 jaar geleden. Omdat Nathaniel nooit geleerd heeft te rijden en Quincy door zijn ziekte ook niet achter het stuur mag, rijdt Celeste voor hen. Zij is een meisje met een slechte reputatie. Tijdens de lange reis leren ze elkaar steeds beter kennen.

Eerst vond ik het erg lastig om het boek te volgen. Ik las er veel andere boeken naast en kwam er vaak niet aan toe. Uiteindelijk heb ik besloten het boek verder te gaan lezen en toen kon ik het niet wegleggen. Ik vond meneer Quincy echt heel erg aardig en vond hem erg slim. Ik vond het een leuk verhaal, maar ook ontzettend zielig. Ik heb verschillende keren zitten huilen. Ik vind het knap dat de schrijfster ervoor zorgt dat je ook de persoon die de stomste fouten heeft gemaakt jaren geleden ook begrijpt. Ik vind het een origineel verhaal. Eerst begreep ik niet waarom het verhaal zich in 2017 afspeelt, maar dat komt omdat de totale zonsverduistering ook echt in 2017 plaats gaat vinden. Ik raad het je zeker aan, maar soms is het boek wel heel zielig en ik vond het lastig om erin te komen.

Gelezen door Nienke (13 jaar)